Jongens, waar zijn we mee bezig?
Dat is wat ik me de laatste tijd steeds vaker afvraag als het gaat om terugkoppeling na sollicitatiegesprekken. Soms moeten kandidaten heel lang wachten of horen NIETS meer.
Of het nu gaat om vaste banen of interim-opdrachten. Je bereidt je goed voor, verdiept je in een organisatie, maakt tijd vrij, gaat vol energie naar een gesprek… en vervolgens hoor je niets. Soms zelfs niet na twee of drie gesprekken. Hoe dan?
Dat zegt natuurlijk alles over de organisatie of de persoon met wie je het gesprek hebt gevoerd. Eigenlijk is dat misschien nog een geluk bij een ongeluk: wie zo omgaat met mensen, laat al iets zien over de samenwerking die je kunt verwachten.
Maar toch. Een goede terugkoppeling mag je echt verwachten en als het even kan: eerlijk en transparant. Dat blijkt ook best een lastige.
Een voorbeeld dichtbij huis: mijn dochter van 13 solliciteerde destijds voor haar eerste bijbaantje als vakkenvuller. Ze kreeg een schriftelijke standaardafwijzing: “de keuze is niet op jou gevallen.” Haar reactie: “Maar ze hebben me nog niet eens gezien. Ze kennen me niet eens, ik heb alleen mijn naam en leeftijd moeten invullen”. En zij is iemand die er (met een beetje hulp) achteraan gaat, maar hoeveel jongeren haken hierna af? En wat doet dat met hun vertrouwen?
Kortom: ik verbaas me hier echt over.
Neem de tijd om een sollicitatieprocedure zorgvuldig af te ronden. Verplaats je in degene die tijd en moeite heeft gestoken om met jou kennis te maken. Een eerlijke terugkoppeling kost misschien even wat moeite, maar zegt alles over wie je als organisatie bent.
👉 Respect begint bij iets eenvoudigs: gewoon iets tijdig laten horen.