Dit is ongetwijfeld een bericht van een trotse moeder — mijn zoon is geslaagd voor zijn eindexamen! Maar waar ik misschien nog wel trotser op ben, is de manier waarop hij met de spanning rondom de uitslag is omgegaan. Geen stress, geen eindeloos nakijken of analyseren. Hij zei: “Ik wacht het gewoon af. Ik kan er toch niets meer aan veranderen.”
Wat een tegenstelling met hoe ik zelf in elkaar zit. Ik betrapte mezelf erop dat ik zelfs jaloers was op ouders van kinderen die wél alles hadden nagekeken, die precies wisten waar hun kind stond. En ik? Ik wist niets. Het controlediertje in mij werd er behoorlijk onrustig van. Zijn laconieke houding — zeker omdat hij zelf overtuigd was van een herexamen — vond ik irritant.
En dat zegt natuurlijk alles over mij. Eigenlijk ben ik dus behoorlijk geïrriteerd op mezelf. Hij kan loslaten. Iets wat ik nog steeds moeilijk vind. Ik bestempelde het als laconiek maar zie het nu als zijn rust tegenover mijn controledrang. Hij hield me een mooie spiegel voor.
Toen gisteren eindelijk dat verlossende telefoontje kwam en bleek dat hij in één keer geslaagd was, was hij totaal verrast. Later die avond zei hij met een grote glimlach: “Eigenlijk is het zo nog veel leuker. Helemaal onverwacht. En kijk, we hebben ook nog het laatste tafeltje op het terras!” Reserveren had ik niet gedaan; het zou toch een her worden…
Wat een waardevolle les en mooi reflectiemoment: wat je het meest irriteert bij een ander, is vaak precies de spiegel die je zelf nodig hebt.
En dat van mijn bloedeigen kanjer!