Soms loop je rond met van die hardnekkige aannames die je flink kunnen belemmeren. Zo vind ik het vreselijk om op de foto te moeten. Mijn ogen zijn altijd dicht, ik krijg steevast te horen dat ik moet ontspannen… en dat is tijdens zo’n fotosessie echt makkelijker gezegd dan gedaan.
Mijn hoofd draait overuren: ‘Zie ik er wel goed uit?’, ‘Zit mijn haar oké?’, ‘Los of vast?’, ‘Wat moet ik uitstralen?’
Er was ooit een fotograaf die zei: “Ga staan met power! Het is jouw column, straal kracht uit!” Nou, bij mij werkte dat averechts. Ik leek eerder verdwaald (bijna stoned) dan krachtig. Ik wist gewoon niet hoe ik moest ‘staan met power’.
Maar deze keer was het anders.
Wat een verademing: Esmee schoof de pui iets open, ik mocht gewoon blijven zitten, en ze begon rustig te fotograferen. Geen gedoe. Ik had haar al gewaarschuwd: ik ben niet fotogeniek en mijn ogen zijn altijd dicht (ik kon het niet laten).
Na drie foto’s zei ze met een grijns: “Hé, je hebt ze inderdaad dicht!” We moesten lachen — en precies daar brak het ijs. Ik ontspande, werd losser, vrolijker. Wat kan mij het ook schelen? En dat zie je terug op de foto’s. Dit bén ik. In mijn eigen praktijk, zonder dat er iets aangepast hoefde te worden. Gewoon mezelf, in tien minuten. Haar aanpak is precies wat bij mij past: no-nonsense, praktisch, en met oog voor wie je bent. Geen trucjes, geen gedoe.
Lang leve Esmee Tijdeman (www.esmeetijdeman.nl) — ere wie ere toekomt.
En wat ik leerde?
‘’t Is wat het is.’
‘Dit ben ik.’
‘Boeien.’
Nu nog even posten… En ook dat doe ik.